ETNOnotatnik

Ku czci Najświętszego Sakramentu

Boże Ciało to ludowa nazwa kościelnego święta ku czci Najświętszego Sakramentu. Święto to wypada w czwartek po dniu Trójcy Świętej.

W Boże Ciało odbywają się uroczyste, barwne procesje do czterech polowych ołtarzy przystrojonych w kwiaty i zieleń – przede wszystkim brzozowe gałązki. Podczas procesji pod nogi kapłana niosącego monstrancję sypane są płatki kwiatów.

Zgodnie z tradycją po zakończonej procesji wierni odłamywali z ołtarzy zielone gałązki i zabierali je do domów. Wieszano je na ścianach lub zatykano w strzechę, wierząc, że ochronią domowników przed chorobą, a obejście przed pożarem. Brzozowe witki wtykano także w pola – zabieg ten miał zwiększyć urodzaj i uchronić plony przed gradobiciem.

Świąteczny charakter miały także dni oktawy Bożego Ciało. Odprawiano nabożeństwa i procesje, które miały wybłagać urodzaj. Powstrzymywano się także od wykonywania pewnych prac, na przykład prania bielizny kijankami. Wito wianki z wonnych ziół i kwiatów, które święcono ostatniego dnia oktawy. Wianki te wieszano w domach i przechowywano przez cały rok – stare należało spalić, nigdy nie wolno było ich wyrzucić. Wierzono, że posiadają szczególną moc.

Dym z palonych ziół ochraniać miał domostwo w czasie burzy. W celu zabezpieczenia przed czarami dymem z wianków okadzano bydło przed pierwszym wiosennym wypasem i leczono chore dzieci.

Źródło:
Krzysztof Ruszel Leksykon kultury ludowej w Rzeszowskiem, Rzeszów 2004.