ETNOnotatnik

Dożynki

 

Żniwa należały do najważniejszych prac polowych. Różnymi sposobami, nieraz o magicznym charakterze, starano się zatem zapewnić ich powodzenie.

Szczególnie uroczyście świętowano moment zakończenia żniw. Dożynki rozpoczynały się w dniu ukończenia prac w polu. Zostawiano jeden snop zboża zwany babą i dekorowano go zielem oraz polnymi kwiatami. Babę niesiono ze śpiewem na ustach do domu gospodarza lub do dworu, gdzie częstowano żniwiarzy wódką i zapraszano na zabawę.

Z dożynkami wiąże się zwyczaj plecenia wieńców dożynkowych. Wieńce wito ze zbóż przybierając je kwiatami, wstążkami oraz ciastkami. Wieńce te w dniu Matki Boskiej Zielnej wieziono do kościoła na drabiniastych wozach przystrojonych zielenią w asyście rozśpiewanych drużek i drużbów ubranych w odświętne stroje oraz muzykantów.

W okresie międzywojennym upowszechnił się zwyczaj organizowanie dożynek gminnych zakończonych wspólną zabawą, w których uczestniczyła cała wieś.

Źródło: Krzysztof Ruszel Leksykon kultury ludowej w Rzeszowskiem, Rzeszów 2004.

Dożynki, Turbia - fot. Jan Mazurkiewicz

Dożynki, Turbia - fot. Jan Mazurkiewicz