ETNOnotatnik

Gdy dusze zmarłych...

 

Jest to czas wspominania bliskich zmarłych oraz modlitwy za ich dusze.

Obrzędowość tych dni to wynik chrześcijańskich praktyk ku czci zmarłych nałożonych na pogańskie zwyczaje związane z kultem przodków.

W tych dniach porządkowano groby, ubierano je w świerkowe gałązki i palono na nich świece. Starsi ludzie przestrzegali dzieci „aby nie ważyły się kraść świeczek z obcych grobów, gdyż dusze umarłych mogą się upominać o swą własność”. Na Zaduszki pieczono niewielkie chlebki, które rozdawano ubogim dziadom zebranym przy bramach cmentarnych w zamian za modlitwę za zmarłych.

Powszechnie wierzono, że w tym czasie dusze zmarłych opuszczają zaświaty i wracają na ziemię. Należało im pomóc w tej wędrówce, między innymi zostawiano na noc otwarte kościoły, aby dusze mogły się pomodlić oraz uchylano drzwi do domów, aby zmarli mogli odwiedzić swoje ziemskie domostwo.

Po dziś dzień na grobach bliskich zmarłych zapala się znicze i kładzie kwiaty na znak pamięci i modlitwy.

Źródło:
W. Gaj-Piotrowski, Kultura społeczna ludu z okolic Rozwadowa, Wrocław 1967.