Atrakcje regionu
Niemalże za płotem ...
Drewniany kościół w Cmolasie
Obiekt z 1646 r. – położony 8 km od skansenu.
Świątynia – filialny kościół Narodzenia NMP (dawniej szpitalny kościół Przemienienia Pańskiego) znajduje się pośrodku rozległej wsi, 200 m od kościoła parafialnego. Leży na Szlaku Architektury Drewnianej (Trasa IX). Wnętrze (zarówno ściany, jak i strop) pokryte są późnobarokowymi malowidłami figuralno-ornamentalnymi z iluzjonistycznymi podziałami architektonicznymi (ok. 1735 r.). Przy podłodze, w miejscu, gdzie widać ślad po schodach na ambonkę, znajduje się ciekawe przedstawienie diabła kuszącego niewiastę. Wyposażenie pochodzi z 2. poł. XVII w., ołtarz główny z ok. 1674 r. Szczególnym zabytkiem jest portret (scena widzenia) ks. Borowiusza, zawieszony na płn. ścianie prezbiterium. W tle ukazano XVIII-wieczną panoramę Cmolasu z dwoma kościołami (parafialnym i szpitalnym) oraz domem ubogich.
Aby zwiedzić kościół, należy skontaktować się wcześniej z księdzem: tel. 17 28 37 704 lub poprosić o otwarcie obiektu pielęgniarkę z Domu Pomocy Społecznej, który znajduje się naprzeciwko zabytkowego kościoła.
Drewniany kościół w Porębach Dymarskich
Obiekt wybudowany w latach 1656-1660, oddalony o 14 km od parku etnograficznego.
Świątynia pw. św. Stanisława i Wojciecha leży na Szlaku Architektury Drewnianej (Trasa IX). Wzniesiona została w Cmolasie jako kościół parafialny. W 1979 r. została przeniesiona do Porąb Dymarskich i tu odbudowana. Kościół reprezentuje gotyckie tradycje budownictwa drewnianego szczególnie w schemacie systemu więźbowo-zaskrzynieniowego oraz w formie detalu architektonicznego. Wnętrze pokryte jest cennymi późnorenesansowymi polichromiami z XVII w. Wyposażenie (ołtarz główny, ołtarze boczne przy tęczy, drewniana chrzcielnica z pokrywą, drewniana tablica upamiętniająca konsekrację kościoła i trzech ołtarzy w 1674 r.) pochodzi z XVII-XVIII w. Warto zajrzeć pod ambonę, gdzie znajduje się rzadkie w polskiej sztuce przedstawienie diabła spisującego grzechy, określanego niekiedy jako Tutivillus.
Aby zwiedzić kościół, należy wcześniej skontaktować się z księdzem proboszczem: tel. 17 28 37 154.
Muzeum Kardynała Adama Kozłowieckiego w Hucie Komorowskiej
Placówka znajduje się 20 km od skansenu. Mieści się w odrestaurowanej oficynie dworskiej na terenie zespołu parkowo-dworskiego rodziny Kozłowieckich. Prezentowana jest w nim wystawa czasowa o życiu i działalności Ks. A. Kozłowieckiego – apostoła Afryki, który „miał serce bez granic” pt. „Ksiądz Kardynał Adam Kozłowiecki SJ 1911-2011".
Centrum Edukacji Ekologicznej w Świerczowie
Wokół Kolbuszowej, jak okiem sięgnąć, rozścielają się hektary lasów a w nich – kilometry ścieżek edukacyjnych, tras spacerowych, traktów przystosowanych do jeżdżenia na rowerze, rolkach czy do biegania. Odpoczynek na łonie natury jest nie do przecenienia i warto, by wszyscy ci, którzy preferują aktywne spędzanie czasu pośród pobliskich lasów Puszczy Sandomierskiej, mieli świadomość, jak bardzo atrakcyjne jest to miejsce.
Nadleśnictwo Kolbuszowa wśród swoich priorytetów ma propagowanie wiedzy o lesie i środowisku wśród dzieci i młodzieży. Dlatego w 2013 roku w Świerczowie zostało wybudowane Centrum Edukacji Ekologicznej. Jedną z większych atrakcji placówki jest diorama, czyli makieta przedstawiająca niektóre gatunki zwierząt występujących w okolicznych lasach, takich jak: jeleń, dzik, sowa czy borsuk. Widać też rośliny i grzyby charakterystyczne dla naszych terenów leśnych. Z głośników płyną nieprzypadkowe dźwięki – odgłosy puszczańskich zwierząt.
W Centrum Edukacji Ekologicznej znajduje się również sala wykładowa z eksponatami. Jest ona wyposażona w rzutnik i tablicę interaktywną, która bardzo uatrakcyjnia spotkania z leśnikami. W bibliotece można wypożyczać książki z bogatego zbioru literatury poświęconej tematyce leśnej.
Przyrodniczy Szlak Puszczy Sandomierskiej
To ciekawa propozycja dla amatorów pieszych bądź rowerowych wędrówek. Cały szlak liczy ponad 300 km i umożliwia zwiedzenie ok. 130 tys. ha dawnej puszczy. Trasa prowadzi między polami uprawnymi, zadrzewieniami oraz lasami. Łączy ścieżki przyrodnicze, tzw. zielone klasy, miejsca postoju i odpoczynku. Warto zajrzeć na stronę internetową i zaplanować wizytę na choćby jednej ze ścieżek przyrodniczych i poznać dokładniej florę i faunę dawnej Puszczy Sandomierskiej. W Nadleśnictwie Kolbuszowa jest 5 ścieżek dydaktycznych: Białkówka, Świerczówka, Dymarka, Maziarnia i Morgi.
W okolicy są też obiekty, które można podziwiać tylko z zewnątrz. Są to: Pałac Tyszkiewiczów w Weryni (5 km od skansenu), Dwór Błotnickich w Dzikowcu (10 km od skansenu) czy Dwór Hupki w Niwiskach (12 km od skansenu).
...i nieco dalej...
Wybudowany w latach 1518-1529, znajduje się ok. 26 km od parku etnograficznego.
Jest zabytkiem architektury renesansowej. Powstał jako budowla obronna przy średniowiecznym drewnianym zameczku myśliwskim. W latach 80-tych XX w. przeszedł gruntowy remont konserwatorski i powrócił do swojej dawnej świetności. Od 2005 roku stanowi prywatną własność Państwa Tyszkiewiczów. Dzięki osobistemu mecenatowi właścicieli przeżywa swój ponowny renesans. Od początku kwietnia do końca października każdego roku można tu skorzystać z noclegów, restauracji zlokalizowanej w stylowych salach, wynająć zabytkowy samochód. Można również zwiedzić z przewodnikiem zabytkowe wnętrza. Przez okrągły rok można spacerować po malowniczym XVII w. 10-hektarowym parku w stylu angielskim.
Znajduje się ok. 35 km od skansenu.
Instytucja mieści się w zabytkowym siedemnastowiecznym popijarskim gmachu. W skład historycznego zespołu klasztornego wchodzi dawna szkoła męska Zakonu Pijarów (aktualnie I Liceum Ogólnokształcące). Centrum kompleksu architektonicznego zajmuje Kościół parafialny p.w. Św. Krzyża z pięknym wystrojem wnętrza. W świątyni zachowały się m.in. stiuki z lat 1656-1657, wykonane przez Jana Chrzciciela Falconiego. Kolejnym obiektem w zespole jest dawny klasztor – od 1953 roku Główny Gmach Muzeum. Zespół architektoniczny powstał w latach 1644-1649 jako fundacja córki Mikołaja Spytka Ligęzy Zofii Pudencjanny (żony Władysława Dominika Ostrogskiego) dla Zgromadzenia Bernardynek trzeciej reguły św. Franciszka. Po śmierci fundatorki – Zofii spadkobierca Rzeszowa Jerzy Sebastian Lubomirski przekazał te dobra Pijarom i częściowo ukończył budowę klasztoru. Aktualna fasada (z przełomu XVII i XVIII wieku) została stworzona przez wybitnego architekta tamtej epoki i książąt Lubomirskich-Szreniawitów Tylmana z Gameren, który również przebudował ten gmach. Historyczna siedziba Muzeum z cennymi, barokowymi polichromiami w krużgankach parteru z pierwszej połowy XVIII wieku i unikatowym zespołem malowideł z końca XVII stulecia w refektarzu klasztornym i niegdysiejszej aptece nadaje specyficzną atmosferę tej instytucji.
Polecamy wizytę również w innych oddziałach – w Muzeum Historii Miasta Rzeszowa oraz Muzeum Etnograficznym http://www.muzeumetnograficzne.rzeszow.pl/.
Muzeum-Zamek w Baranowie Sandomierskim
Obiekt pochodzi z XVI w., położony jest ok. 47 km od skansenu.
To jeden z najlepiej zachowanych obiektów architektury renesansowej w Europie. Dawna rezydencja magnacka, siedziba rodu Leszczyńskich. Nazywany „Małym Wawelem”. Najprawdopodobniej zaprojektowany przez włoskiego architekta i rzeźbiarza Santi Gucciego. Wnętrza dekorował Jan Chrzciciel Falconi oraz Tylman z Gameren. Po pożarze w 1898 r. obiekt odrestaurowano pod kierunkiem krakowskiego architekta Tadeusza Stryjeńskigo. Wówczas przeprowadzono zmiany w rozkładzie pomieszczeń, a w narożnej komnacie parteru urządzono secesyjną kaplicę ozdobioną witrażami Józefa Mehoffera oraz ołtarzem z obrazem Jacka Malczewskiego „Matka Boska Niepokalana”. Zamek otoczony jest 14 hektarowym parkiem.
Wnętrza zamku można zwiedzać od wtorku do niedzieli.
Z Baranowa Sandomierskiego warto wybrać się do magicznego miasteczka na Wisłą, Sandomierza. Miejscowość oddalona jest o 31 km.
Budowla znajduje się ok. 50 km od parku etnograficznego.
Jest to jedna z najpiękniejszych rezydencji arystokratycznych w Polsce. Słynie ze znakomitych wnętrz mieszkalnych oraz niezwykle interesującej kolekcji pojazdów konnych. Zespół pałacowy otacza stary, malowniczy park w stylu angielskim, w którym wznoszą się liczne pawilony i zabudowania gospodarcze, ściśle niegdyś związane z codziennym życiem łańcuckiej rezydencji.
Zamek wzniesiony został na polecenie Stanisława Lubomirskiego w latach 1629-1642. Była to wówczas nowoczesna rezydencja typu "palazzo in fortezza", składająca się z budynku mieszkalnego z wieżami w narożach otoczonego fortyfikacjami bastionowymi. Przy jej budowie zatrudnieni byli m.in. Maciej Trapola, Krzysztof Mieroszewski, Tylman z Gameren i Giovanni Battista Falconi.
W 2 poł. XVIII w. ówczesna właścicielka Łańcuta Izabella z Czartoryskich Lubomirska przekształciła fortecę w zespół pałacowo-parkowy. W Łańcucie pracowało wówczas wielu wybitnych artystów m.in. Szymon Bogumił Zug, Jan Christian Kamsetzer, Christian Piotr Aigner, Fryderyk Bauman i Vincenzo Brenna.
W latach 1889-1911 przeprowadzono w Zamku generalny remont połączony z przebudową. Pracami kierowali : Armand Beauque francuski architekt i Albert Pio włoski rysownik. Powstała wtedy większość istniejących do dnia dzisiejszego wnętrz. Elewacje przekształcono w stylu neobaroku francuskiego. Park został wówczas dwukrotnie powiększony i otoczony ogrodzeniem. W najbliższym sąsiedztwie Zamku, wzdłuż elewacji wschodniej, założono Ogród Włoski. Od strony południowej Oranżerii urządzono Ogród Różany.
Klasztor i sanktuarium oo. Bernardynów w Leżajsku
Obiekty wzniesione w latach 1618-1628, oddalone o 52 km od skansenu.
Bazylika Zwiastowania NMP i klasztor bernardynów są jednym z najcenniejszych zabytków architektury kościelnej z pogranicza renesansu i baroku. Stanowią drugie co do wielkości bernardyńskie sanktuarium maryjne. Wnętrze wypełnia 19 ołtarzy bocznych, powstałych na przestrzeni XVII-XVIII w. Dają one przegląd artystycznie bogatej twórczości snycerskiej. Wśród obrazów ołtarzowych szczególnie cenny jest obraz Zwiastowania NMP w ołtarzu głównym, wykonany przez Lekszyckiego, i obraz "Renesansowa Madonna" Hermanowicza, według grafiki Albrechta Dürera, znajdujący się w zakrystii (1. poł. XVII w.). Splendoru bazylice leżajskiej dodają stalle, wykonane w latach 1642-1648. Jednak niewątpliwie to pochodzące z drugiej połowy XVII w. organy leżajskie są jednym z najciekawszych i zarazem najcenniejszych – pod względem budowy i zdobnictwa – europejskich zabytków kultury materialnej. Ich unikatowość w skali światowej wiąże się nie tylko z barokowymi walorami brzmieniowymi i sztuką snycerską braci zakonnych obecną w prospekcie organowym, ale także z tym, że są to trzy niezależne, samodzielne instrumenty rozlokowane w trzech nawach bazyliki. Organy mają trakturę mechaniczną i razem 75 głosów. Dodatkowo wyposażono je w efekty głosu kukułki, bębna (tympan), świergotu ptaszków, horribile. Na szczycie prospektu organowego umieszczono ruchomego orła, który porusza skrzydłami i kłania się przed Najświętszym Sakramentem, włączając się w całą wymowę teologiczną konstrukcji.
Polecamy wizytę w tym niezwykłym miejscu oraz uczestnictwo w organizowanych tam koncertach muzyki organowej.
Muzeum Regionalne w Stalowej Woli
Instytucja oddalona ok. 65 km od naszego muzeum.
Mieści się w zabytkowej willi książęcej zwanej Zamkiem. Jest to jednopiętrowy budynek wzniesiony na obrzeżach Rozwadowa w latach 1782-1786 przez Franciszka Grzegorza Lubomirskiego. Wybudowany został według kanonów modnego ówcześnie stylu neoklasycyzmu.
W Muzeum mieści się wystawa stała „Z dziejów regionu nadsańskiego", „Narodziny Stalowej Woli”, „COP dla przyszłości”, „Galeria przez dotyk” oraz wystawa interaktywna „Poczuj sztukę”.
